klik voor groot

Liewe Ouma Engelberta Ik ben ervan overtuigd dat -toen Nicolaes Maes uw portret schilderde- u er geen idee van had waar het over 300 jaar zou hangen en wie en waar uw nakomelingen zouden zijn. Nou, hier ben ik dan en ik stuur u veel liefs vanuit Zuid Afrika, waar mijn familie sinds het begin van 1900 is gaan wonen. Als ik naar uw foto kijk, dan besef ik hoe graag ik u, en alle andere grootouders, had willen kennen. Het is wel apart om me te realiseren dat uw normen en waarden door al de generaties heen familieeigenschappen zijn geworden. En ik probeer me in te denken wat voor soort leven u gehad moet hebben.

Uw waardering voor kunst en uw keuze voor Nicolaes; uw grote gezin en het verliezen van een kind. Uw leven had teleurstellingen maar ook vast wel veel vreugde. Voordat ik iets over mezelf vertel -uw KLEINdochter- moet ik eerst zeggen hoe opmerkelijk het was om meer over u te weten te komen en wat u voor mijn leven heeft betekend. Het is een feit dat vanwege beslissingen die u nam in die tijd, dat wij -uw nakomelingen- er vandaag zijn in deze tijd.
Uw schilderij en uw leven laat me beseffen welke plaats ieder persoon in de geschiedenis heeft en hoe onze beslissingen en daden de toekomstige generaties beinvloeden. Het was geen toeval hoe uw leven zich ontwikkelde. En ik ben er vanwege beslissingen die vele anderen -en u- door al die jaren hebben genomen.
Daarom ben ik echt blij met mijn (1 in een miljoen kans) leven. Dank u voor uw rol in mijn leven. De geschiedenis zou heel anders zijn als u en mijn andere voorouders er niet waren geweest. Het is verbazingwekkend hoe we de wereld kunnen beinvloeden door geschiedenis. Erg verbazingwekkend.

Een voorbeeld van hoe een familielid invloed kan hebben was één van uw KLEINzonen (was ook één van mijn vaders neven) Max Vegelin van Claerbergen, die ons in Kaapstad bezocht, toen ik een klein meisje was. Hij was daar voor zaken. Jaren later en 2000 km verder, toen ik als therapeut op een speciale school voor lichamelijk gehandicapte en slechtziende kinderen werkte, kregen we een fantastische donatie van tactileboeken voor blinden van Biblionef. Mijn baas vroeg me om Biblionef in Kaapstad te bezoeken om te zien wat voor andere voorzieningen ze hadden. Daar ontdekten we, bij toeval, dat Max (die toen in Europa woonde) de oprichter en president van Biblionef was. Een organisatie die gratis boeken aan minder bedeelde kinderen over de hele wereld verspreidt. Hoe opmerkelijk dat MIJN familielid zo'n ongelofelijke rol in de levens van MIJN schoolkinderen had. Wat een verantwoordelijkheid om een goed leven te leiden. Ik wil iedere dag, kans en moment koesteren.

O.K. Ouma, nu een beetje meer over mij. Ik ben de dochter van Ted en Christine. Ik ben geboren en getogen in Zuid Afrika, waar mijn grootouders naar toe verhuisden in hun jeugd. Mijn vader is engelstalig opgevoed door mijn Schotse grootmoeder Peggy, die onderwijzeres engels was. Mijn moeders ouders waren Nederlands en waren in de slagerijindustrie. Mijn moeders vader Jaap was een goed zakenman, die zaken deed in Amerika, Nederland en Zuid Afrika.
Mijn vader en moeder spelen een belangrijke rol in mijn leven en droegen bij wie ik nu ben. Ik had graag gewild dat u ze gekend had. Het zijn mensen, die genieten van de natuur en die zelfde liefde bij hun kinderen hebben bijgebracht. Ze hebben ons geleerd om hard te werken, zelfstandig te zijn en behoeftigen te helpen. Ik respecteer hen heel erg.
We zijn een eenvoudige familie, maar genieten van ons leven. Mijn moeder is gek op kinderen en tuinieren. Ze kent de naam van iedere plant in haar tuin. Mijn vader is gek op de Afrikaanse bush, zijn gezin en goede muziek. Ik vertel dit allemaal om te zeggen dat dit alles onze persoonlijkheden zo heeft beinvloed. Ook wonen we in een land met zo verschrikkelijk veel verscheidenheid dat iedere dag een avontuur kan zijn. Ik denk dat dit wel heel erg anders is dan de mensen waar u mee leefde. Zwarte Afrikanen, Europese Afrikanen, Indische Afrikanen, Gekleurde Afrikanen (dit zijn termen die we hier gebruiken) groeien samen op in dezelfde steden, delen verschillende culturen, genieten van elkaars keuken en hebben tegen elkaar gevochten. Dit is de wereld waar we in opgroeiden. Ik spreek (een beetje) een paar verschillende Afrikaanse talen: Engels, Afrikaans, isiZulu, isiXhosa and een beetje Frans. Ik geniet van de verschillende culturen en het resultaat is dat ik een complex persoon ben. die niet precies weet wie en wat ze is. Ik ben een jonge Engelse Zuid Afrikaanse vrouw, met Nederlandse ouders, met een Hollands/Franse stamboom, die naar een Duitse kleuterschool ging, aan een Afrikaanse universiteit studeerde, gewerkt heeft met Zulu-sprekende kinderen en collega's, en geniet van de Noord Indiase keuken en Ethiopisch eten (ook met mijn handen gegeten in een Etiopisch vluchtelingenkamp) in mijn Zuid Afrikaanse stad. Ik heb
verschillende Afrikaanse landen bezocht en genoten van de grootse landschappen, de unieke mensen en plaatsen. Ik heb gecampeerd in "Niemandsland" tussen de grenzen van Zimbabwe en Mozambique, ging liften naar een bergpas in een ander Afrikaans land en kwam naar beneden in een minibus taxi. Recentelijk heb ik van de Zambesi rivier kunnen genieten op een cruise.
Het is onmogelijk om in deze tijd een klinkklare identiteit te hebben, tenzij je je afsluit van anderen. Ik vind het heerlijk om een Afrikaan te zijn. Ik hou er van om in zo'n verscheidenheid te wonen. Mijn werelddeel is zo rijk in overtuigingen, mensen en schoonheid. Het kan ook wel eens een beetje een puinhoop zijn, maar er zijn ook veel goede dingen.

Tegenwoordig is het leven van een vrouw heel anders dan in uw tijd. Toen u zo oud was als ik nu, had u al kinderen en uw eerste was al 4. Tegenwoordig worden meisjes aangemoedigd om eerst een goede opleiding te krijgen en net zo goed als mannen in de wereld te kunnen functioneren. Meisjes trouwen op wat latere leeftijd als vroeger. Ik zal dit zelf ook zo doen, maar ik wil uiteindelijk een groot gezin en zie mezelf als moeder van toekomstige generaties. Ik vind het prima dat wij
vrouwen gemotiveerd worden om voor ons zelf te zorgen, omdat onze families dit misschien niet altijd kunnen doen, maar er is ook veel baat bij lieve zorgzame ouders, die hun gezin goed verzorgen.
Hoewel vrouwen tegenwoordig moeten werken om voor hun gezin de kost te verdienen, hou ik erg van het concept van een gezin. Dit is voornamelijk een Afrikaans idee, denk ik, om een groot gezin te hebben. Ik heb nog geen kinderen, maar heb er 250 op de school, waar ik werk :D Dat is nog eens een groot gezin. Ik werk met mensen met psychologische, fysieke of leerproblemen. U zou er versteld van staan hoe de zorg voor deze mensen door de jaren is verbeterd, maar we zijn nog
zo ver weg van het ideaal. Ik heb veel geleerd van mijn kinderen op school en op mijn werk. Gehandicapte kinderen zijn zich er vaak niet van bewust en zijn meestal tevreden met hun leven. Ze maken zich geen zorgen over hun lichamelijke gebreken en nemen het leven zoals het is en worden soms sportmensen of genieten van culturele aktiviteiten en willen bijdragen in de maatschappij. Ik zou zo graag willen dat ze het type mensen worden, die ze echt zouden kunnen zijn en niet geïsoleerd worden door een snelle en vaak egoïstische maatschappij. Dit is een soort passie voor mij geworden. Ik wil jonge mensen met een handicap produktieve medewerkers zien worden. Dat moet kunnen.

Ik geniet van het leven. Ik wil de mooie dingen van het leven vieren, met anderen delen, onze verscheidenheid op prijs stellen, thee drinken en bittere chocolade eten met vrienden, wandelen in de bush met zijn prachtige natuur, of gewoon op het strand zitten en de enorme oceaan bewonderen. Ik wil lachen om de fouten die ik maak en de rare dingen in deze wereld, bergen beklimmen, op gevaarlijke bergpassen rijden, paardrijden en ik wil meer schilderen.
Ik hou van de prachtige ontwerpen op textiel (Indiaas, modern en Afrikaans). Wat een genoegen. Ik moest eens met een "duim omhoog" gebaar een Mozambiquese vrouw duidelijk maken hoe mooi ik haar rok vond. Ik hou ook van lekker eten en culinaire hapjes. De Hollandse bakker in Kaapstad is zo verrukkelijk.

Als een Afrikaan, met een Europese achtergrond, wil ik u correct begroeten. We vinden het leuk om iemand welkom te heten in alle elf officiele talen van ons land. Ik zal het niet zo extreem doen, maar nu ik afscheid ga nemen, zeg ik "Sala Kahle" ("blijf gezond" in isiZulu), "Ngiyabonga" ("ik dank u" in isiZulu), en "Tot siens" in Afrikaans.

Veel liefs,

van uw achter, achter etc. kleindochter

Margaux d'Hangest d'Yvoy

vertaald vanuit engels door de webmaster